De overblijvende planten vallen vooral tijdens de bloei in de maand juni op.

Dat is wat vroeger dan de andere hoge planten in de begroeiing waarin ze staan.

Hun op schermen lijkende tuilen van witte tot roze bloemen steken fraai boven de begroeiing waarin ze staan uit.

Ze worden immers tot 120 cm groot. Later in de nazomer bloeien nog wat lager aan de plant staande tuilen aan zijtakken.

De trompetvormige vijftallige tweeslachtige bloemen staan in tuilen bij elkaar.

Meerdere tuilen samen geven de indruk van grote schermen.

Na bevruchting groeit het driehokkig, onderstandig vruchtbeginsel uit tot een nootje.

Zelden groeien alledrie de vruchtbeginsels uit.

Bovenop het nootje groeien de kelkblaadjes uit tot een kroontje en vind je ook nog een aantal veervormige haren, een soort pappus, waarmee het nootje door de wind verspreid kan worden.

De planten hebben een wortelstok, waaruit stengels omhoog schieten, maar waar ook zijscheuten en ondergrondse uitlopers ontstaan.

In het onderste deel van de planten treedt beharing op maar bovenin zijn ze kaal.

De tegenoverstaande bladeren hebben schedes langs de steel.

Hierin lijkt Echte valeriaan op de soorten uit de schermbloemenfamilie.

De veerdelige bladeren hebben 9 tot 21 deelblaadjes.

Deze zijn eirond tot lancetvormig en bij de bovenste bladeren zijn ze nog smaller en kun je spreken van lijnvormig.

De bladrand van de deelblaadjes is grof gezaagd en soms zijn ze ook wat donkerder gekleurd.

Echte Valeriaan houdt van natte en voedselrijke bodems, maar kan er niet tegen als ze onder water komt te staan.

Langs rivieren en sloten staat ze dan ook altijd boven de maximale waterhoogte.

Maar ze doet het daar erg goed.

Je vindt haar ook in moerasbossen, grienden vaak samen met Moerasspirea en Grote wederik, die allebei later bloeien.

In de schaduw doet de Echte valeriaan het minder, maar ze kan toch aan nattere bosranden staan.

Ook vind je haar in de duinen, op kapvlakten en in ruig grasland.

Het voorkomen van Echte valeriaan wijst op een humeuze bodem.